vrijdag 1 augustus 2014

Vrijheid: input - output


Alle mechanismen in het universum (en dus ook op aarde) verlopen volmaakt. Alles gaat via de onveranderbare wetmatigheden der natuur. Al die mechanismen hebben betrekking op oorzaak en gevolg: als je er aan de ene kant iets instopt, komt er aan de andere kant iets uit. Wat eruit komt, wordt dus bepaald door wat je erin stopt.  

Het tussenliggende mechanisme ligt vast. Als er iets uitkomt dat niet naar onze zin is, dan ligt dat dus altijd aan hetgeen we erin gestopt hebben.  

We kunnen dan klagen over het tegenvallende resultaat, we kunnen ertegen protesteren, of we kunnen dozijnen petities tekenen. Maar dat verandert er helemaal niets aan. Het enige dat erop zit, is er voortaan iets anders instoppen.  

Wat hebben we erin gestopt dat het teleurstellende resultaat opleverde? We dachten, verwachtten, hoopten dat er een positief resultaat zou komen (we deden het met de beste intenties) maar het viel tegen. We vergisten ons. Wat was de vergissing?  

Alleen door ernaar te kijken, kan er begrip ontstaan over het verband tussen input en output. Begrip over het tussenliggende mechanisme. En dan kun je er de volgende keer iets instoppen dat wel een bevredigend resultaat oplevert. Dat kan alleen als je beseft dat je eigen input het onbevredigende resultaat voortbracht. Dit besef heet verantwoordelijkheid nemen 

Verantwoordelijkheid nemen brengt dus de mogelijkheid om resultaten in overeenstemming te krijgen met intenties. Als mij het resultaat niet bevalt, kan ik voortaan iets op een andere manier doen. Met een ander resultaat.  

Ik zou natuurlijk ook kunnen proberen dat over te laten aan anderen. Daarmee zou ik zeggen: het resultaat bevalt me niet, maar desondanks wil ik hetzelfde blijven doen; JULLIE moeten dingen anders doen om het door mij gewenste resultaat te genereren. Ik geef daarmee de verantwoordelijkheid voor het resultaat aan die anderen.  

Maar of die anderen dat ook werkelijk zullen doen, daarover heb ik niks te vertellen. Ik heb alleen iets over mijn eigen gedrag te vertellen. Wanneer ik wil dat anderen het door mij gewenste resultaat genereren, dan word ik afhankelijk van de medewerking van anderen. Wat zij doen wordt dan bepalend voor het resultaat. Zij bepalen dan immers hoe de resultaten eruit zien, en ik moet nog maar zien of dat naar mijn zin zal zijn of niet. Ik geef daarmee die anderen macht over mij. 

Als de resultaten dan niet naar mijn zin zijn, kan ik die anderen smeken (of proberen te dwingen) om het anders te doen zodat het wel naar mijn zin wordt. Maar ik blijf afhankelijk van hun wil (of gehoorzaamheid). En afhankelijk betekent onvrij.  

Met het weggeven van verantwoordelijkheid, geef ik anderen macht over mij en maak ik mijzelf onvrij. En ik doe dat helemaal zelf. Daarvoor ben ik dus verantwoordelijk. Het is dus niet gelukt om mijn verantwoordelijkheid weg te geven.  

Ook dit is dus weer een eenvoudig mechanisme. Een wetmatigheid. Klagen over de uitkomst (onvrijheid) is dus zinloos. Je hebt iets in het mechanisme gestopt (poging tot afdragen van verantwoordelijkheid), en wat er vervolgens uitkomt, is onvermijdelijk (onvrijheid).  

Als dat niet bevalt, dan kun je dat aanvaarden, of er iets anders instoppen. In dit geval betekent dit dus: verantwoordelijkheid nemen voor wat je zelf doet. En daarmee voor het resultaat daarvan: vrijheid.